zamek. Pociągnęła.

to? Dalej, Bentz, przyznaj, że ci odbija.
– Jak dwie krople wody.
żony. Bóg jeden wie, co zastaną w jej grobie.
Oddycham głęboko. Muszę się uspokoić. Wyglądać uczciwie. Ona musi uwierzyć, że
Zmieniło się podłoże, wózek toczył się łatwiej, szybciej. A potem poczuła ruch w górę i,
– Dlaczego to robisz? Klik. Koniec połączenia.
spojrzał na żonę i powiedział coś po hiszpańsku tak szybko, że Hayes niczego nie zrozumiał,
trafiło do wszystkich – obiecała z uśmiechem.
co chcesz powiedzieć. Że nie było żadnego Griffina, żadnego przyjaciela z dzieciństwa. Ale mylisz się. On istniał. - Zamrugała kilka razy, przypominając sobie długie, samotne lata dorastania. - Dla mnie on istniał. Adam wziął jej ręce w swoje dłonie. - Jeśli był dla ciebie realny, to istniał. Wtedy. A teraz? Potrząsnęła głową, powstrzymując łzy. - Teraz wiem, że był wytworem mojej wyobraźni. - Ale wtedy potrzebnym. - O tak! - Pociągnęła nosem i przygryzła wargę, przypominając sobie noce, gdy wychodziła przez okno, wspinała się na dach i wpatrywała się w gwiazdy. Obok niej zawsze siedział Griffin. Gotów ją złapać, gdyby się zsunęła, gotów ją pocieszać... Nigdy jej nie zawiódł w przeciwieństwie do innych, w przeciwieństwie do starszego brata, który skradał się korytarzem i wślizgiwał do jej pokoju i do pokoju Kelly, wstrętny, śmierdzący piwem, oblepiający jej policzki plugawymi pocałunkami. W przeciwieństwie do matki, która jej nie wierzyła. W przeciwieństwie do ojca, który rzadko bywał w domu i nigdy nie interesował się swoimi dziećmi. - Griffin był potrzebny - przyznała. - Tak jak Kelly teraz? - zapytał delikatnie. Potrząsnęła głową. Nie rozumiał. Nikt nie rozumiał. - Kelly istnieje, Adamie - upierała się. - Istnieje, tak jak ja istnieję. Rozdział 28 Reed rozsiadł się w swoim komfortowym fotelu przed telewizorem. Płaski ekran, trzydzieści sześć cali. Telewizor był naprawdę ekstra, kosztował majątek, ale Reed go uwielbiał. Postanowił najpierw zjeść gówniany obiad z mikrofalówki, zerkając przy okazji na mecz, a potem pokręcić się koło domu Caitlyn Bandeaux. Poprosił Morrisette, żeby trochę poobserwowała dom i zgodziła się, mimo że jej córka właśnie przechodziła ospę wietrzną. Reed musiał trochę odpocząć. Pracował dwadzieścia cztery godziny na dobę i czuł, że trzeba nieco wyhamować, spojrzeć na wszystko z perspektywy. Zanim Caitlyn Bandeaux znów zatrzaśnie ci drzwi przed nosem. Do diabła. Bravesi przegrywali siedem do jednego pod koniec ósmej zmiany, dwóch zawodników zostało usuniętych. Kiepsko to wyglądało. Metsi mieli dobrą passę. Reed popił obiad piwem, wyrzucił plastikowy talerz do kosza i wyłączył telewizor. Gdy tylko wyszedł, zadzwoniła komórka. Odebrał, wsiadając do swojego el dorado. - Reed, słucham. - Cześć, to ja. - Usłyszał głos Morrisette. - Już jadę. - W samą porę. Opiekunka dzwoniła dwa razy. - Gdzie jesteś? - W bocznej uliczce naprzeciwko małego baru, który nazywa się Nickleby’s. - Podała mu adres. - I wiesz co, nasza wdowa ma chyba randkę. Z tym swoim doktorkiem. Piją drinki. Wyglądają na naprawdę bliskich znajomych. Ciekawe. - Będę za dwadzieścia minut. - Wyjechał z podjazdu i ruszył w kierunku miasta. Po chwili znów zadzwonił telefon. Pewnie opiekunka ponaglała Morrisette.
– Jezu, Bentz, masz czelność dzwonić po tym, jak zostawiłeś nas wszystkich z rękaw
wszystkim wrócisz do domu. O1ivia nie należy do kobiet, które potulnie siedzą i czekają na
– I szpital.. Stałaś tam, w progu. Kiedy się ocknąłem ze śpiączki. I na molo w Santa
Wszystko się zmienia.
do firmy wynajmującej samochody.